Historia
Cando María Rey Couselo traballaba de costureira, os homes tiñan un traballo e as mulleres tiñan outro. Había cousas que as mulleres non podían facer porque se dicía que era de homes. Por exemplo, a María non lle deixaban utilizar un martillo ou andar en bicicleta, porque era cousa de homes. O que facía era aproveitar que os seus avós (cos que vivía) foran durmir a siesta para coller a do seu tío, e así ata que aprendeu a andar nela. Se a pillaban, castigaríana.
Outras cousas que eran de nenos, por exemplo, eran os trompos, as bólas... As nenas xogaban á mariola e con bonecas de trapo feitas por elas.
As tarefas e coidados da casa sempre as facían as mulleres, porque esas cousas eran para elas. Se unha persona estaba enferma e quedaba na casa, quen a tiña que coidar era a muller. Os homes non "valían" para esas cousas, eles ían traballar.
Na familia de María non puido estudar ninguén, nin sequera os homes. Non tiñan suficientes recursos económicos. Só fixeron a escola primaria, que era obligatoria. Despois diso, púxose a traballar, e cobrando un soldo inferior ao dos homes.
A María mandáronlle aprender a ser costureira, porque o tiñan que saber todas as mulleres daquela. Era así, as rapazas tiñan que aprender a coser, a remendar... e tamén a facer as cousas da casa. Ela non estaba de acordo, pero dicíanlle que era o que había para as mulleres. Ou ían coser a un taller ou ían cunha modista ou costureira polas casas, como andaba ela. E se non quería, tiña que ir cultivar ás leiras. Ademais, a modista non lle cobraba nada, xa que, despois, María cosía para ela.
Non se dedicou ao oficio que quería, ela quería ser peluqueira ou taxista. Non puido ser o primeiro, porque a súa familia non podía pagalo. Aínda que de pequena encantáballe cortar, peinar, facer moños... Ás amigas facíalles un moño diferente a cada unha. Discurría moito e inventaba moitos tipos de peiteados. O segundo, tampouco puido selo, porque as mulleres non podían conducir. A ela encantáballe, quería ser, en concreto, chofer dun autobús ou dun camión. Sempre fora a súa ilusión.
María cre que si valoraban o seu esforzo traballando de costureira, porque lle pagaban dez pesetas ao día, aínda que era moi pouco. Traballaba da mañan á noite. E ao chegar á casa case sempre había que facer algo antes de ir para a cama: zurzir uns calcetíns, remendar un pantalón... Despois, ía durmir. Aínda así, había días que tiña libre e axudáballe á súa avoa a lavar a louza ou facía outra cousa.
Na idade adulta non houbo nada que non puidese facer por ser muller, porque marchou para fóra de España, aos Países Baixos e xa era un mundo diferente: eran moito máis modernos. Alí podía facer o mesmo unha muller ca un home. Non lle obrigaban a nada. A súa vida non estivo condicionada polo feito de ser muller, porque despois de casarse e estando alí, as mulleres eran iguais ca os homes.
Desgraciadamente, se só traballara de costureira en toda a súa vida, non tería dereito á xubilación. Foi por outros traballos que realizou, polo que ten ese "dereito". Incluso non fai moitos anos, traballou nunha sastrería en Santiago e nin sequera a aseguraron. Pero ela pensaba que si porque lle mentiran dicíndolle o contrario. Daquela si que había homes e mulleres, e María non pode asegurar que lles pasara o mesmo. De todas formas, traballaban por igual. Aínda que cobrando non, ganaban máis os homes que as mulleres, porque eran homes.
Ela pensa que vivir nesta época sería moi diferente. Do un ao dez, polo menos un oito ou un nove, porque podería ser o que lle apetecera, podería ter estudado, facer algo que lle gustara, que é importante... Non tería que deixar que lle obrigaran a ser algo que ela non quere.
Por último, o consello que lles daría aos mozos de agora, sería que proveitaran a vida facendo e estudando algo que lles gustase, que iso é moi importante. Porque a vida xa é dura, polo menos pasala facendo algo que disfrutes.