KaleidoScapes

Geography and History of Ames

Historias do presente « Atrás    

Title

Mª Dolores Miguéns Fieiro fálanos de o atentado do 11 de setembro de 2001 en Nova York e as súas consecuencias

 

Elizabeth López Miguéns · 2 marzo 2021 21:02


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
Para empezar, o día 11 de setembro de 2001 cando ocorreu o do atentado das Torres Xemelgas, a miña nai nese momento estaba a traballar. Mentres traballaba, tiña a radio posta de fondo cando de súpeto saíu a noticia de que chocara un avión contra unha das Torres Xemelgas, pero que non sabían porque ocorrera xa que pensaron que fora un accidente. Pero ao pasar 10 ou 15 minutos, saíu outra noticia na radio de que un segundo avión impactara coa segunda torre e aínda que seguían pensando que podía ser un accidente, xa tiñan a sospeita de que podía ser un atentado.
Despois disto, a miña nai marchou a casa e cando chegou puxo a televisión para seguir vendo o que estaba a pasar, e cando puxo as noticias decatouse de que un terceiro avión impactou contra o Pentágono de Virginia, pero nese momento os medios de comunicación e o resto das persoas xa sabían que todo isto estaba causado por un atentado terrorista.
E máis tarde, saíu outra noticia de que un cuarto avión ía dirixido ao Capitolio dos Estados Unidos pero ao final impactou noutro lugar.
O que vou a contar agora e unha anecdota que lles pasou aos meus pais con respecto a este tema: un día despois de que pasara todo isto, chamaron aos meus pais da axencia de viaxes que tiñan contratada para a súa lúa de mel a Exipto, e lles dixeron que con todo o que estaba sucedendo non podían realizar a viaxe xa que corrían o risco de que os secuestraran. Entón, tiveron que cambiar o viaxe a Mexico.
E por último, cando ían a México tiveron que parar en Miami e como no pasaporte en vez de poñerlles como turistas lles puxeron como inmigrantes, lles revisaron as maletas por se levaban algo.

Additional photographs

Título

Jesús Montaña fálanos do atentado ás torres xemelgas

 

Laura Montaña Mata · 19 mayo 2020 17:28


Foto coa persoa entrevistada

Idade
48

Testemuño sobre o evento
O 11 de Setembro de 2001, o grupo terrorista Al Qaeda levou a cabo un atentado suicida no que foron secuestrados catro avións comerciais, cos pasaxeiros correspondentes que viaxaban en cada voo. Os seus obxetivos eran as Torres Xemelgas, no complexo de edificios neoiorquino World Trade Center, o Pentágono e o Capitolio de EEUU.

Dito día, os meus pais atopábanse xantando á unha da tarde, coa televisión acendida, coma de costume. Nas noticias locais retrasmitíase a situación tras o primerio impacto, na Torre Norte. Os medios informaban do que nun principio semellaba un accidente cando, de súpeto, observaron perplexos como un segundo avión se estrelaba contra a Torre Sur a través da transmisión en directo. Na media hora seguinte, viron como o complexo se desmoronaba ao mesmo tempo que o caos reinaba nas rúas, onde se podía ver xente correndo e chea de pó.

Nese instante, o meu pai e a miña nai lembráronse ambos dun compañeiro común de traballo, co que mantiñan unha moi boa relación e que fora a visitar ós seus tíos a NY xunto coa súa parella. O día anterior estivera a falar co meu pai por teléfono e comentara a intención que tiña de subir á plataforma de observación ubicada na planta 107 da Torre Sur. O que ata entón era unha noticia impactante, acababa de convertirse en algo moito máis persoal. Nas seguintes horas cruzaríanse numerosas chamadas entre coñecidos tendo todos unha única preocupación en mente: o estado de Ramón e Mónica, cos que non foi posible establecer contacto ata pasadas doce horas e, esto último, a través dos seus pais.

Afortunadamente, cambiaran o seu plan mentres cenaban o día anterior e decidiran achegarse á zona de casinos a probar sorte, sendo a sorte a que en verdade os acompañou a eles...

As consecuencias deste atentado seguen a ter repercusión nos nosos días. As máis destacables son a crisis económica mundial do ano 2008, producto do estoupido da burbulla inmobiliaria e a quebra da economía estadounidense, e os numerosos bombeiros veteráns falecidos. Estos últimos, especialmente aqueles que estiveron na zona cero, comparten secuelas tanto físicas (derivados da toxicidade do polvo residual) como psicolóxicas, sendo aún a día de hoxe a causa da morte de moitos deles.

Título

Marga Lema López fálanos do desastre do Prestixe

 

Lucía Rodríguez Lema · 28 mayo 2020 14:02


Foto coa persoa entrevistada

Idade
51

Testemuño sobre o evento
O día que afundiu o Prestixe marcou un antes e un despois na conciencia social de Galicia. A catástrofe medioambiental e económica foi de grande magnitude; pero trouxo consigo unha onda de solidariedade cara ao pobo galego e entre nós mesmos que nunca se coñecera antes: a medida que ía saíndo do barco o petróleo, tamén ían chegando ás nosas costas máis e máis voluntarios de diferentes países.
O primeiro contacto que tivo miña nai con este suceso foi a través da televisión, cando puxeron as imaxes dun gran buque no medio da oleaxe rodeado de chapapote. Ela cóntame que dende o Goberno intentaban ter unha actitude tranquilizadora dicindo que o vertido era mínimo; pero o certo é que a costa galega tiña un único color: o negro. A situación era desesperante: os mariñeiros perdían o seu medio de vida, as autoridades non aportaban solucións... e así foi como a xente do mar empezou a limpar coas súas propias mans ou co que fixera falta. A esa desesperación doulle resposta a boa vontade das persoas que se desplazaron a Galicia para axudar sen pedir nada a cambio, sen nin sequera pensar en si terían onde durmir.
A miña nai seguía atentamente a traxedia nos medios. Por motivos laborais, non puido axudar tanto como lle tivera gustado; mais vía como a xente extraía o chapapote das pedras ou cociñaba e habilitaba os polideportivos para poder durmir neles.
A partir de todo isto, apareceu un movemento que defendía que os barcos con mercancías perigosas non navegasen preto da costa: o movemento “Nunca máis”. Lémbrao como un berro para que o que pasou non se volvese repetir.

Title

Andrés Vilas Iglesias fálanos da situación dos hospitais galegos durante a pandemia

 

Andrea Vilas Pampín · 7 febrero 2021 15:23


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
En xeral, pode dicirse que Galicia levou o coronavirus moito mellor do que o levou a maioría de España.

Na primera onda, temíase que foran a colapsar e por iso se frenaron moitas ciruxías para poder cumprir esa demanda. Ao final, grazas a iso conseguiron manterse cun bo ritmo de traballo.

Polo menos na sanidade privada, a situación non cambiou moito respecto ao número de pacientes normal; xa que a pesar de que viña moita xente por coronavirus, o resto tiña medo de contaxiarse e só acudían para o que era estrictamente necesario.

Durante o verán, os casos afortunadamente diminuíron considerablemente, pero sobre septembro comezou esta segunda onda.

O detonante da segunda onda foi probablemente o desprazamento de persoas entre provincias e comunidades por traballo, xa que isto provocou que estendese o virus. En cambio, a terceira onda foi sen dúbida provocada por toda a actividade do Nadal.

Agora mesmo, quédanos por esperar pola vacinación.
Pero a pesar de que non vamos mal de momento, probablemente a maioría tardaremos todo o ano en sequera recibir a primeira dose.

Este retraso na vacinación probablemente se deba a que o número de especialistas na industria
biotecnolóxicass, non só no noso país, senón no mundo, é moi escaso. Isto, e a necesidade de máis persoal en unidades intensivas, é algo que a pandemia nos demostrou.

En canto ao funcionamento dos propios hospitais, durante a pandemia non houbo moita diferencia entre pública e privada, xa que a privada estivo durante una meses baixo o mandato da Xunta. Por iso mesmo, non tiveron problema para organizarse respecto ao tratado dos enfermos.

Para o meu testemuño, o confinamento a penas existiu, xa que foi dos poucos afortunados que puido ir a traballar case como calquera outro día.

Por último, a miña testemuña opina que o problema que temos coa a pandemia non reside no tipo de máscaras, senón en que non as usa.

Title

Marta Mosquera Tojo fálanos da pandemia do covid-19

 

Sara Casuso Mosquera · 2 marzo 2021 22:27


Photo with the interviewee/s

Interviewee/s testimony on the event
Para esta actividade decidín entrevistar a miña nai, Marta, sobre o coronavirus.

Para comezar, o coronavirus ou tamén coñecido como covid-19 é un dos temas máis tratados durante estes meses pois é unha enfermidade de orixen chinés que provocou unha pandemia mundial. Esta enfermidade é contaxiosa e transmitese de persoa a persoa con moita facilidade. As medidas de prevención reconmendadas son lavarse as mans con moita frecuencia, o uso de máscaras, o distanciamento social, entre outras.

Segundo me conta a miña nai, cando se anunciou o novo virus ela non lle deu ningunha importancia, pois pensaba que cos medios que hay hoxe en día iso iba a eliminarse moi fácilmente. Pero para a súa sorpresa non foi así, xa que a mañán do día 12 de marzo de 2020, cando estaba traballando no seu posto como dependenta, enterouse a través dos seus clientes que o presidente anunciaba un confinamento xeral. Esto significaba que todas as persoas estaban obrigadas a permanecer nas súas casas durante un tempo, agás aquelas persoas que traballasen no sector primario, como por exemplo a sanidade ou a alimentación.

A Marta o que máis lle impactou foi o uso da máscara xa que ao principio molestáballe moito nas orellas e na nariz, pero despois foise acostumando e agora levaa sen ningún problema.

Tamén lle sorprendeu como lle afectou o coronavirus na tenda, pois había días na que a maioría da mercancía gastábase só nunha mañán ou a cantidade tan abundante de pedidos por teléfono, pois a xente colleulle medo a saír a rúa. A experiencia da miña nai como caixeira foi moi fatigante xa que aínda que había xente que empatizaba coa situación, había outra que era moi irresponsable. Por exemplo, algúns negábanse rotundamente a colocar ben a máscara, desinfectar as mans ao entrar, respetar o aforo máximo de persoas, ou empregar guantes para coller os productos a granel.

A Marta pareceulle moi triste o feito de encender a televisión e ver todas as mortes que se informaban nas noticias por causa do virus e que cada vez aumentaba máis a cantidade , e non só iso senon as consecuencias que esto provocou, como as miles de persoas que foron despedidas dos seus empregos. Esta consecuencia notouse nas tendas de alimentación, pois había clientes que ían mercar con tarxetas que daba a Xunta, para axudar aos que máis o necesitaban. Por outra parte, a empresa onde traballa a miña nai, doou diñeiro a asociacións, para que estas repartisen estes cartos a aquela xente que estabao pasando mal, sen poder comer e alimentar as súas familias.

Algunhas das cousas que máis lle gustou a miña nai foi a costume de saír a aplaudir nas ventás ou nas terrazas aos servicios sanitarios ás 20h; facer videochamadas coa súa familia e amigos, que este recurso nunca o utilizara antes, e nos tempos do confinamento era unha das cousas primordiais no seu día a día.

Actualmente, pódese decir que o número de contaxios descendeu pero aínda así, hai que ter precaución, e respetar e cumprir todas as normas que nos impoñan.

Para rematar, Marta puido reflexionar e aprender leccións de vida durante a corentena. Como por exemplo, a importancia do sector primario para a sociedade, o rápido que pode cambiar ás nosas vidas en pouco tempo ou o valor que ten ver e abrazar aos nosos seres queridos.
« Atrás