Historia
María del Carmen Rodríguez Fernández, nada en Santiago de Compostela o 26 de novembro de 1952, é a terceira maior de 8 irmáns, 4 mulleres e 4 homes. Vivía cos seus pais e irmáns nun pequeno piso de 3 habitacións en Santa Marta, onde durmían as mulleres nun cuarto e os homes noutro. As irmás foron a unha escola de monxas, as cales queríanas moito pola rebaixa que seu pai lle facía na zapatería en que traballaba. Mentres asistían á escola, a súa nai encargábase de todo, aínda que as veces facían algún recado como ir con sacos á fábrica de leña. Daquela, os homes non facían nada polo feito de seren máis novos. Foi a persoa da familia, xunto a outro irmán, que foi ao instituto. Seu pai consideráaba a única que tiña capacidades. Antes disto, aos 10 anos, as moxas querían que ingresara no convento e todas as mañás erguíase para ir á misa. Sen embargo, non foi así. Pese a que seu pai quería que estudara, aos 14 anos deixou o instituto e conseguiulle un traballo de telefonista en Televés, oficio que aprendiu grazas a un curso que fixeran as monxas. Traballou durante 5 anos de luns a venres mañá e tarde, e todas as súas ganancias ián para o pai, a cabeza de familia que repartía beneficios por igual a todos os irmáns. Sempre quixo ser mestra pero tamén lle gustaba o que facía.
Os domingos saía a pasear cunha amiga súa, e o mesmo home sempre lle votaba piropos por un bolsiño de palla que sempre levaba consigo. Esa excusa pronto deixou de funcionar, e aquel home que viñera do Aaiún para facer o servizo militar en Pontevedra deixou embarazada á miña avoa. Ao rematar o servicio, casaron e marcharon de novo ao Aaiún, xa que meu avó tiña alí o seu traballo. Miña avoa pensou que era o fin do mundo, pois as vivenzas nese lugar foron duras e ver tanto deserto asustáballe. Destinaron ao seu marido a 100 kilómetros de onde ela vivía. Cando a súa filla naceu, a empresa deulles un piso que o meu avó pagaba para que puidera traballar non tan lonxe e, un mes despois ofrecéronlle un traballo de auxilar administrativa. Como ambos tiñan diferentes turnos, facían quendas para coidar da súa filla ata que atoparon unha coidadora.
Un ano despois comezou a marcha verde, unha manifestación bestial convocada polo rei de Marrocos coa finalidade de ocupar o Sáhara español, que era unha colonia española. Finalmente, os marroquís conseguiron votar aos saharaguis. Por mor de bombas e ametralladoras, meu avó pasou un día agochado ao borde dunha estrada. Mandaron a Bea, súa filla, para Santiago, e dous meses despois miña avoa pediu unha baixa médica para coller a Bea e marchar ás Palmas. Toño, o meu avó, ía visitalas cada fin de semana ata que un ano despois ofrecéronlle un traballo en España. Foi unha época de moito medo.
Pasaron a vivir os tres nun piso en Pontepedriña, Santiago de Compostela, que lle deran como consecuencia de verse na obriga de marchar do Sáhara. Tempo despois, marcharon a vivir para San Ciprián por causa do traballo do meu avó e alí tiveron ao meu pai Yerai. Os dous fillos comezaron alí a escola, e miña avoa era quen os levaba e recollía. Na casa ocupábase de todas as tarefas, entre elas a comida, lavar a roupa, manter a casa limpa, etc. Cando Toño tiña turno de noite coidaba de facer as tarefas en silencio para non espertalo. Yerai e Bea foron rematar os estudos a Santiago e meu avó deixou de traballar, polo que volveron de novo á casa que tiñan antes en Pontepedriña, onde Maricarmen seguía coidando da casa desde que se erguía ata que se deitaba. Nunca tiña discusións respeto a como traballaba na casa, pois Toño sempre a apoiou e non deixou que fixera todo sóa poidendo el axudala e, a día de hoxe, viven os dous nun chalé no Castiñeiriño, tamén en Santiago, onde miña avoa vive do que meu avó lle da, xa que ela non ten pensión. Por suposto, aínda segue traballando na casa co recoñecemento do seu marido, os seus fillos e os seus netos, entre os cales estou eu.