Story
Chámome Juan Castro e nacín o 7 de xuño de 1943.
Aos 16 anos na Coruña xa estaba desencantado co meu traballo nun almacén de tecidos. O escaparatista decidiu facerse independente e ofreceume traballo con el, como non sabía canto traballo habería, e co que eu gañaba daquela non podía vivir sen o apoio dos meus pais, decidín marchar para Suíza buscando outras oportunidades que, naqueles tempos, non existían en España.
Suíza: xuño de 1960 a setembro de 1967
O meu primeiro traballo en Suíza foi “de lavapratos". Progresei a axudante de cociña; logo fixen un curso de electrónica que me permitiu obter traballo nunha bolera, onde rematei como xefe de máquinas. Aínda que o soldo era bo, non lle vía moito futuro. Despois fun aceptado por unha compañía de supermercados para facer un curso de xerente (7 meses). Pero xerente dun supermercado con 40 empregados, tampouco era o que estaba buscando. Paralelamente, estaba bastante metido no mundo da natación, como nadador e como adestrador. Nos campionatos europeos nos que participei coñecín a un nadador inglés que marchou a Canadá como adestrador do equipo de natación más potente. En 1967, xa farto do traballo de xerente e con intencións de facer unha carreira de adestrador decidín emigrar de novo.
Canadá: setembro de 1967 a maio de 1969
Canadá foi unha revelación. En Suíza os españois e italianos eramos cidadáns de segunda clase. En Canadá eramos “New Canadians”. Pero o desemprego era moi alto. Coñecín a un adestrador australiano que me ofreceu traballo en Australia. Aceptei a oferta, pois os traballos de adestrador de natación eran tan raros coma dentes de galiña. Collín un traballo de asistente de cociña e despois de seis meses xa tiña bastantes cartos para a viaxe. Deixei o traballo en decembro de 1968 con intención de saír cara Australia a mediados de xaneiro. Por culpa dunha folga de Correos, o meu pasaporte tardou seis semanas en tramitarse. Para entón, xa non tiña bastantes cartos para a viaxe e tiven que volver traballar.
Suíza: maio de 1969 a setembro de 1969
En maio aceptei unha oferta para adestrar un equipo en Ginebra no verán. Alí foi onde coñecín a Ornella, unha chica italiana que acabou sendo a miña muller.
Australia: setembro de 1969 ata hoxe.
Australia non podía ser más diferente de Suíza e Canadá. Había traballo a patadas, pero eu non andaba moi contento. O traballo co adestrador australiano non estaba mal, pero pagaba pouco; e cando Ornella chegou en decembro tiven que buscar outro emprego: xefe de máquinas dunha bolera coa mesma compañía coa que traballara en Suíza. Tres anos máis tarde, tiña dúas fillas. Se non fora por iso, quizais volveramos a Europa. Pero coas dúas nenas e o que custaba a viaxe naqueles tempos non era posible.
En 1973 aluguei unha piscina nun centro deportivo e fundei a escola de natación. Ao mesmo tempo traballaba de adestrador nun equipo local. No ano 1982, cando a compañía decidiu edificar no solar da piscina, construín unha piscina propia e continuei coas clases, xa que isto era o que quería facer o resto da miña vida, e ademais estaba moi ben pagado. Continuei como adestrador hasta 2001 (3 clubs diferentes en Australia, 23 anos co último). A escola de natación, aparte de 7 meses durante construción da piscina, estivo funcionando dende 1973 ata que me retirei no 2013.
Aparte dos primeiros anos, non cambiariamos Australia por ningún outro país. En xuño deste ano vai facer 59 anos que marchei de España. A emigración hoxe en día é un problema para moitos países e moita xente morre no intento. Non son comparables as dificultades que pasei nos meus tempos coas que sofren os emigrantes de hoxe. Eu sempre tiven a oportunidade de volver atrás (a España, Suiza ou Canadá). A maioría dos emigrantes de agora, non poden facelo.