Geography and History of Ames

Nin fadas nin princesas « Atrás    

Título

Nin fadas min princesas

 

Nuria Paradelo Álvarez · 11 noviembre 2022 17:17


Idade
71

Historia
a miña avoa traballaba nunha tenda de ofimática en Lugo, vendían: máquinas de escribir, calculadoras etc. Si que había desigualdade as Mulleres solo podían traballar na oficina ou venta al público, non tiñan posibilidades de dedicarse a a reparación, cando facian cursos de reparación so iban os homes, as mulleres non podían asistir, nos soldos tamen había diferencia, os homes que traballaba no taller tiñan mais soldo e os homes que estaban na oficina tamen tiñan mais soldo que as Mulleres na oficina. En Canto ao trato e relación entre compañeros non había diferencia
As Mulleres cumplían o seu horario laboral pero os homes as veces traballaban mais horas.


Título

Carmen Vilacoba Villaverde Agricultora

 

Marta Deus Otero · 4 febrero 2020 19:42


Foto coa persoa entrevistada

Idade
69

Historia
A niña avoa Carmen dedicouse toda a súa vida a agricultura . Carmen cando era pequena iba cas vacas a sachar as leiras ,chamalas para arar ,pero non lle gustaba nada, xa que me dixo que era o traballo que menos lle gustaba facer . A miña avoa tamén vendia a leite a diferentes empresas como Feiraco , Ilesa , Prada… O principio o leite levabao en caldeiros pero máis para diente tubo que comprar un tanque para almacenalo , que agora teno abandonado na cámara de frío , xa que non da uso del .Carmen contoume que cando era a época de mallar dávanlle un cacho de broa por ir a traballar . Tamén axudaba na casa a facer as distintas tarefas , pero díxome que a miña bisavoa era a que máis se encargaba de facer iso .


Título

Celia Cancelo Piñeiro, dependenta, ama de casa.

 

Alejandra Fernández · 9 noviembre 2022 17:34


Foto coa persoa entrevistada

Idade
76

Historia

Celia Cancelo Piñeiro naceu en Ponte Ulla (Vedra), no ano 1948, no seo dunha familia moi humilde.
Celia e a máis vella dos nove irmans (4 mulleres e 5 homes) que, xunto cos seus pais, facian uha familia.

Comeza a estudar con 6 anos, desa época lembra moitas cousas, unha das que máis lle marcou é a frialdade daquela escola e o olor tan cheirento que había. Naqueles tempos, cóntame que as mulleres ian á mesma escola e os homes ían a outra, non se podían xuntar nunca nenos e nenas.

Gustáballe moito estudar e aínda lembra como aprendeu a táboa de multiplicar, pero non puído continuar cos seus estudos porque as necesidades da súa casa obrigana a ir traballar moi nova. Ela ten 13 anos cando seu pai emigra a Venezuela en busca de cartos pra facilitarlle a vida a súa familia, pero iso nunca sucede, nin volven saber nada del.


Celia ponse a traballar como dependenta na tenda de ultramarinos que hai na súa aldea, descargando camión de cemento e pedra, que hai que descargar carrexando bolsas ao lombo e facer muitos viaxes coa carretilla, chea de pedras. Neste traballo xa ten un bo soldo, pero non cotizan por ela.

Cansa de non saber nada do seu pai, un bo día reciben noticias del. A alegria na casa era inmensa, pero o que menos esperaban e que o pai lo les pedía e que seus irmans homes fosen pra Venezuela porque Alí terian moi boa vida. Eles aceptan e deixan aquí a súa nai e as súas irmans. Miña avoa sempre se pregunta “Porque solo podían ir os homes?”, resposta que a día de hoxe, aínda non ten. Cóntame que despois de 7 anos de traballo moi duro pra unha muller, un bo día o cura da parroquia recibe unha carta donde lle din que precisan unha chica pra correos e coméntallo a miña avoa, ela acepta e pensa que a súa situación económica vai mellorar moito. Aqui xa empezaba cotizar a seguridade social até que se xubila por enfemidade. A os 26 anos casa co meu avó Fernando Fernández Sanmamed, tiveron 2 fillos, unha muller e un home. Os dous fillos obtiveron estudos completos, adicouse a crianza dos fillos, ademais do coidado das labores da casa. Actualmente vive sola, aínda que necesita dos coidados da súa filla pola súa enfermidade. É feliz vendo crecer ao seus dous netos e dalle moita pena que o meu avó non puidese coñecernos.

Sempre me di que estude, xa que ela non tivo esa oportunidade e que en comparación coa súa época os cambios de mentalidade cambiaron, que cumpla o meu soño e que sin esforzo nesta vida non hai nada.

Fotos adicionais


Título

Ana María Vieito Abella é campesiña

 

Carla Crespo Berdullas · 4 febrero 2020 22:36


Foto coa persoa entrevistada

Idade
77

Historia
Ana pasou a súa vida traballando no campo e coidando do fogar.
Dentro da labor de campesiña fixo diferentes oficios que naquela época non estaban remunerados, así como vendedora de produtos da casa e da horta, lavandeira e menciñeira,
Tiña que facer sempre o mesmo, ir de madrugada a traballar as terras e voltar á hora do xantar para continuar pola tarde.
Muxía as vacas para vender unha parte dese leite, estraba as cortes e o esterco empregábao como abono para cultivar. Despois diso ía a plantar hortalizas á horta da casa, iso facíao antes do xantar para que lle quedase menos tarefa.
Cando chegaba á súa casa ocupábase dos fillos, facía a comida e limpaba a vivenda. Pola tarde ía vender os produtos recolectados da horta, xunto co leite, e aproveitaba a ocasión para ir coller auga a unha fonte que estaba na ruta que facía cando ía vender.
Ao vivir durante a época franquista había moita escasez de alimentos e subsistían como podían.
Tamén era lavandeira, ía todos os días moi cedo a un pozo que había preto da súa casa a lavar a roupa. Era un traballo moi duro, xa que co frío as mans cuarteábanse debido á baixa temperatura do ambiente e da auga. Ademais, tíñase que agachar para lavar a roupa, polo que estar todo o tempo así era moi canso.
Outro dos seus oficios era o de menciñeira, preparaba distintas brebaxes curativas que daquela actuaban como calmantes, desinfectantes, etc. Dábaselle bastante ben esa labor, pois os seus devanceiros trataron de ensinarlle todos os seus coñecementos sobre ese oficio, que era considerado un oficio de bruxas.

Dende moi pequena, Ana recibiu comentarios machistas por parte da súa familia, notaba as diferenzas que facían entre ela o seu irmán. Ana tiña que aturar máis comentarios despectivos de xente allea a ela: veciños, coñecidos... Ninguén facía nada ao respecto, pero ela sabía defenderse soa e sempre tentou cambiar eses pensamentos que a xente tiña.
Naquela época estaban normalizados diferentes comportamentos machistas e que ela non toleraba. As mulleres tíñanse que encargar do coidado do fogar e dos fillos principalmente, tamén a traballar no campo. Quen facía os traballos considerados como os "máis duros" nesa época eran os homes, así como ir a traballar no monte, porque seica as mulleres non eran capaces de facer o que facían eles.
O pouco que foi á escola tamén lle fixo pensar sobre a situación das mulleres, pois separaban as clases, nenas por un lado e nenos polo outro. A pesar diso, dábanlle máis oportunidades de estudar aos rapaces que ás rapazas.
A ela non lle chamaba a atención facer unha carreira, tampouco había as oportunidades que hai agora e pouca xente podía permitirse a comodidade de que os seus fillos estudasen.
Foi pouco tempo á escola pero como antes o campo tiña un rol fundamental na sociedade pois podía seguir adicándose a iso.
Iso tivo unha influencia negativa para ela, demasiado esforzo físico, baixa autoestima e ánimo.
Outras mulleres deixaban que fose o home quen dominase todo, ían "normalizando" esa clase de comportamentos, pero ela continuou loitando para conseguir igualdade entre mulleres e homes.

Ela sempre di que se nacese nesta xeración as cousas serían diferentes, pero que por desgraza, aínda queda moito por loitar.
Se os campesiños loitaron contra señores feudais, reis... e acabaron conseguindo que se lles tratasen coma persoas... por que nós non podemos conseguir a igualdade?
Aínda queda moito camiño por recorrer pero estámolo logrando.


Título

María Jesús Rodríguez Camino é profesora

 

Marcos Granja Grille · 6 febrero 2020 17:42


Foto coa persoa entrevistada

Idade
65

Historia
Hoxe en día, María Jesús está xubilada tras exercer de profesora en diferentes centros de educación primaria preto de Negreira.

Ela, de pequena, tiña que facer as tarefas da casa sola, porque os seus pais e irmáns (todos maiores de idade e con traballo) non estaban na casa. Axudaba limpando e fregando as habitacións, a planchar a roupa... Axudaba tamén a repartir leite polas casas coa súa nai, e tamén traballou nas leiras recollendo patacas.

Os seus pais, especialmente a nai, recomendáballe estudar moito e que estivera centrada, pola súa experiencia persoal, que apenas eles sabían escribir e querían o mellor para a súa filla. Tanto que, polas mañás (María iba á clase só pola tarde) a súa nai preparáballe o desayuno e leváballo á cama para que ela poidera estudar desde alí.

María Jesús estudou nun instituto feminino, polo que non tiña moito contacto cos rapaces. Ademais, a profesión de profesora considerábase de mulleres, polo que poucos homes estudaron con ela. Grazas a isto, ela tiña mais oportunidades en comparación con eles nesta profesión en concreto. Non a obligaron a estudar eso, pero a ela gustáballe moito e quería traballar de profesora.

Cando María exercía a súa profesión, o seu marido tamén traballaba, de mañáns ás tardes, ela tiña que ocuparse de todo na casa: coidar os fillos, limpar, fregar... Pero si eles tiñan algún problema importante, el acudía a axudar á súa familia.

E segundo a súa visión de profesora, agora os tempos cambiaron moito, agora hai escolas mixtas (onde cada sexo ten relación co outro, non están separados, polo que aprenden a convivir xuntos) e moitos homes axudan moito máis na casa (sobre todo cando son xóvenes, de menos de corenta, corenta e cinco anos).